Sogmomentje #2: Liev vak programmeren, Nu even niet.
Ik vind fietsen in de stad bijzonder fijn. Soms heb ik echter het gevoel dat niet iedereen dat vindt.
Sommigen hebben namelijk grappig genoeg een speciale gezicht weggelegd voor bij het fietsen. Wanneer dit opvalt, komt dat waarschijnlijk omdat het er gewoon hilarisch uitziet. Hierbij de types die ik door de jaren heen heb gezien.
1. GRRRRRRR!!!
Deze fietsers nemen het serieus: Cycling = srs bsns! Woest kijkend, met de tanden op elkaar en een intimiderende frons maken ze het duidelijk: Screw you wind, imma do this.
Deze pro's bluffen niet, ze hebben namelijk ook een goed doordachte techniek! Ze buigen subtieltjes naar voren voor dat professionele aerodynamica, en deinen sterk mee bij elke trap: Want alle beetjes helpen. De echte die-hards durven een enkel hand van het stuur te halen, om dan een been van voorkeur een extra zetje te geven; voor als het ritje naar kantoor iets te zwaar voor de ochtendbenen is.
2. Too cool for steering.
Het is vooral in de winter bijzonder fijn om zonder handen te kunnen fietsen: je bergt je dierbare handjes namelijk gewoon in je zak, anders vatten ze typtyfus. Een andere reden zou functionaliteit kunnen zijn. Kunnen de busmaatschappijen namelijk wel opscheppen dat je niet kan fietsen en lezen tegelijk, toch komt het aardig dichtbij: De netwerkgeneratie mist geen moment om te socializen en met de fiets op auto-piloot (en hopen maar) kunnen ze al rijdende de wereld hun fietservaring delen. Een soort van live news flash.
Sommigen gaat het echter niet om de functionaliteit, of ter bescherming van de gevoelige vingertjes. Sommigen vinden het gewoon niet zo fijn om aan het stuur te komen. Ongeveer analoog aan de mensen die de grappige gewoonte hebben om bij het lopen strak naast het lichaam te hebben, zonder enige andere vorm van beweging op hun benen na, fietsen deze mensen heel grappigjes als een pop op een fiets. Een soort fiets-marcheren a la noord korea.
Overigens besef ik ook hoe nutteloos dit is zonder filmpjes of foto's. Ooit. OOIT!
3. De elegante dames.
Sommige vrouwen hebben een bepaalde swag, een bepaalde uitstraling dat zich door niets of niemand laat raken. Al is het spare ribs vreten, moddervechten of hakken, ze behouden hun vrouwelijke elegantie. Ook met fietsen, wat ik altijd fijn vindt. Dan roep ik MEISJE MEISJE! HEY! MEISJE! HEY!
Die untouchable uitstraling moet wel op de proef gesteld worden namelijk.
"Natuurkunde gaat om het verstoren van een systeem en het observeren van het resulterende gedrag." - Some Physics Teacher
(trollin' physics-style)
4. De minder elegante dames.
Ik wil niet fietsen! Het is zo vermoeiend... Ik zweet, verdorie nog aan toe! "Ew, water!"
Rode blosjes, haast gevaarlijk dichtgeknepen ogen, stevig de stuur vasthoudende en moeizaam trappende. Het is het leukst wanneer het kindje achterop zit voor het contrast. Nouja lieve kindjes zijn altijd leuk he. Maar des te aandoenlijker als hun moeder niet merkt dat het kindje slaapt en half uit zijn kinderstoel hangt. Ik vertrouw de gordels wel, maar of het goed is voor de nek...
5. Verder:
"Kom we gaan met z'n 3en de hele 2-meter brede fietspad bezetten!"
Fietsen en bellen kan makkelijk, maar dan alleen als ik in een zeker-niet-harmonische sinusfunctie de gehele fietspas moet bezetten. (Hypocriet van mijn kant maar ach...)
Hallo ik ben een heel lief schattig kindje op een aan-hang fiets en ik doe alsof ik fiets maar mn trapper drijft niks aan, behalve mijn cute-levels.
"It's funny 'cause he's fat": Aan de ene kant respect als je uberhaupt de moeite neemt om aan beweging te doen als je twee en een halve stoel opneemt, maar vooral vind ik het hilarisch, en vraag ik me altijd af of er onder de kont geen custom XXL zadel zit.
Jezus. Wat schrijf je echt op een blog. Misschien moet ik teruggaan naar lullen op de toegankelijkere plekken op het internet. 12-jarigen trollen ofzo.
